ผมเป็นคนปกากะญอ

    ผมสืบเชื้อสายมาจากคนปกาเกอะญอ พ่อแม่ ปู่ย่าตายายของผมก็เป็นคนปกาเกอะญอด้วยเช่นกัน ครอบครัวของผมอาศัยอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งในประเทศพม่า ที่นั่นมีทุ่งนาสีเขียวและลำห้วยใหญ่พาดผ่านกลางหมู่บ้าน พอตกเย็นเพื่อนบ้านที่เดินกลับจากทำไร่ไถนาก็จะส่งยิ้มให้ผมและพี่น้องที่นั่งเล่นกันอยู่ที่ชานบ้าน เวลานั้นเราพี่น้องยังเด็กเกินกว่าจะรับรู้เรื่องราวใด ๆ ที่เกิดขึ้นในประเทศพม่า ทุกวันของเรามีเพียงแต่ความสุขที่มาจากชีวิตเรียบง่ายในหมู่บ้านแห่งนี้

เดือนธันวาคมในปีที่ผมอายุครบ 11 ขวบ ชาวบ้านในหมู่บ้านต่างรอคอยเทศกาลคริสต์มาสที่กำลังจะมาถึง
แต่ก่อนคริสต์มาสไม่กี่วัน เรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น มีคนนำข่าวมาบอกว่า พี่ชายคนโตของผมซึ่งเป็นทหาร
ถูกทหารรัฐบาลพม่าฆ่าตาย และเราเศร้าโศกกับเหตุการณ์เกิดขึ้นจนไม่มีใครอยากพูดถึงเรื่องนี้อีก ต่อมาไม่นาน ทหารกองทัพพม่าเคลื่อนพลเข้ามาใกล้หมู่บ้านเรา พวกเขายิงปืนใหญ่เข้ามาในหมู่บ้าน กระสุนปืนถูกพี่ชายอีกคนของผมตาย พ่อแม่ของผมกลัวว่าพวกเราจะได้รับอันตราย ท่านบอกกับเราว่า "เราจะต้องหนีไปเมืองไทย"

หลังเดินทางมาอยู่ในค่ายผู้ลี้ภัยแม่หละได้ไม่นาน ผมรู้สึกว่าสังคมในค่ายผู้ลี้ภัยไม่เหมือนกับหมู่บ้านของผม
คนที่นี่แตกแยกกันเป็นกลุ่มเล็กกลุ่มน้อย บางคนน้อยใจที่เกิดมาเป็นคนปกาเกอะญอ บางคนอายที่จะบอกกับใคร ๆ ว่าตัวเองเป็นคนปกาเกอะญอ บางคนดูถูกชนชาติของตัวเองและคิดว่าหากเกิดมาเป็นคนชาติอื่นจะดีกว่า ด้วยความเป็นเด็กทำให้บางครั้งผมก็อดคิดคล้อยตามกับพวกเขาไม่ได้

   จนเมื่ออายุได้ 19 ปี ผมเดินทางกลับไปยังฝั่งพม่าเพื่อหางานทำ และทำบัตรประจำตัวประชาชนเจ้าหน้าที่ที่ทำบัตรถามผมว่า "เป็นคนเผ่าไหน" ผมตอบตามจริงว่าเป็นคนปกาเกอะญอ คำตอบของผมทำให้ผมต้องพบกับถ้อยคำดูถูกเหยียดหยามต่าง ๆ นานา แม้กระทั่งคำพูดที่ว่า "คนเชื้อสายนี้ไม่ควรเรียกตัวเองว่า "คน" สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้นทำให้ผมรู้สึกว่าคนปกาเกอะญอไม่ว่าจะอยู่บนแผ่นดินไหน ก็เหมือนคนที่ไม่มีที่ให้ยืนอย่างมีศักดิ์ศรี

แต่ ตั้งแต่วันนั้นหากมีใครถามว่า "ผมคือใคร" เจ็ดครั้งสิบครั้ง คำตอบทั้งเจ็ดครั้งสิบครั้งก็คือ "ผมเป็นคนปกาเกอะญอ"


ที่มา thaingo.org